برترین دیالوگ های گرگ و میشبه نام ایزد پاک
هواپیمای بمب افکن استراتژیک
B – 52
شهرت: استراتوفورت رس) ) (Stratofortress) سازنده: بوئینگ ( ایالات متحده ی آمریکا)
در 1946 بنابر اعلام نیاز نیروی هوایی ایالات متحده ی به یک بمب افکن دور پرواز جدید، بسیار بزرگتر از بمب افکنهای موجود، و مجهز به موتور های توربوپراپ باشد. اولین طرح بوئینگ، به نام مدل 462 ، نمونه ی بزرگ شده ی بی. 29 شش موتوره بود. با تکامل این طرح، مدل 35-464 به دست آمد که بالهایی پسگرا و چهار موتور توربوپراپ داشت. در آن زمان، با موفقیت پرواز های اولیه ی بمب افکن جت بی. 47 ، گروه طراح بوئینگ علاقه ی بیشتری به پیشرانه ی جت پیدا کرد، و در طرح 49-464 ضمن استفاده از بالهایی با پسگرایی 35 درجه، از هشت موتور جت پرات اند ویتنی به صورت جفتی استفاده کرد. نیروی هوایی این طرح را، که به استراتوفورت رس مشهور شد، بی. 52 نامید.
با موافقت نیروی هوایی، دو فروند پیش نمونه ی وای. بی. 52 و ایکس. بی. 52 ساخته شدند. وای. بی. 52 زودتر آماده شد، و در 15 آوریل 1952 (!) با صدایی گوش خراش به پرواز درآمد. سپس نمونه ی دوم در اکتبر همان سال پرواز کرد.
به دلیل ضرورت های دوران جنگ سرد و به ویژه پیشرفت روسها در ساخت بمب افکنهای استراتژیک، تمام مراحل طراحی، ساخت، و آزمایش بی. 52 در نهایت پنهان کاری انجام شد؛ هرچند اولین اعلام رسمی مبنی بر وجود بی. 52 در ژوئیه ی 1952 انجام گرفت، ماها پیش از اولین پروازها، نیروی هوایی پیشاپیش برای خرید 13 فروند بی. 52 . ای قرار داد بسته بود.
ابعاد بسیار عظیم بی. 52 باعث می شد که بار بسیار زیادی در حین پرواز بر پیکره ی آن وارد شود که به تغییر شکل بسیار زیاد سازه ای منجر می شد. طراحی چنین سازه ی عظیم و الاستیکی، آن هم قبل از ورود جدی رایانه ها به محاسبات مهندسی، کار تاریخی و خطیری در زمینه ی طراحی مهندسی تلقی می شود؛ هرچند که سازه ی اصلی بی. 52 تدریجاً در مدلهای متوالی دچار تغییر اساسی شد، بدون آنکه تغییری جدی در نمای ظاهری هواپیما به وجود آید. ابعاد عظیم بی. 52 مشکلاتی را هم برای آشیانه ها به بار می آورد.
اگرچه فقط سه فروند بی. 52. ای ساخته شد، اما از مدلهای بعدی ( با اصلاحات مختلف) تعداد نسبتاً زیادی تولید شد. اصلاحات این مدلها عمدتاً شامل تغییر موتور، افزایش مخازن سوخت، تدارک امکان سوختگیری هوایی، و حتی استفاده از تجهیزات عکسبرداری و الکترونیکی در جایگاههای حمل بمب بود.
از بین همه ی این مدلها، بی. 52. جی با بیشترین تعداد تولید ( 193 فروند) امکانات پیشرفته تر الکترونیکی داشت، و ظرفیت مخازن سوختش ( با تجدید طراحی بالها) زیادتر شده بود؛ به علاوه، امکان استفاده از موشکهای هوا به زمین هاند داگ با برد 1110 کیلومتر، قدرت تهاجمی این مدل را شدیداً افزایش می داد. در مدل بی. 52. اچ با تعویض موتورهای توربوفن، برد مستقیم هواپیما 30 درصد نسبت به مدل جی بیشتر شد. بی. 52. اچ آخرین مدل بی. 52 بود، و تولیدش در 1962 متوقف شد.
در 1964 یک فروند بی. 52. اچ در حین پرواز آزمایشی در ارتفاع پایین بود که ناگهان تندبادی دم عمودی هواپیما را کاملاً از جا کند. با این حال، هواپیما بدون سانحه به فرودگاه بازگشت، و فرود آ»د. چنین ادعا شده که این حادثه ی استثنایی، نشانه ای از ایمنی زیاد طرح بی. 52 است؛ چون علاوه بر حفظ پایداری هواپیما، سیستم کنترل سکانهای افقی پس از بروز حادثه همچنان فعال بود. البته مهارت خلبان هم در استفاده از موتورها برای حفظ پایداری سمتی هواپیما بسیار مؤثر بوده است.
با وجود استفاده ی گسترده از بی. 52 در جنگ ویتنام، به دلیل بسیار محرمانه بودن طرح، نیروی هوایی این هواپیما را همواره با احتیاطهای فراوانی به کار برده است. بی. 52 امروزه عملاً بازنشسته شده، اما هنوز هم در بعضی از امور پژوهشی و یا در موارد اضطراری، مورد استفاده قرار می گیرد؛ چنانکه در جنگ خلیج فارس هم، پس از گذشت 30 سال از زمان ساخت، به کار گرفته شد.
کاربران: ایالات متحده تعداد تولید شده: 744 فروند
توضیحات:
تسلیحات شامل یک قبضه توپ 20 میلیمتری چند لول در برجک کنترل از راه دور ناحیه ی دم، هشت فروند موشک اسرام درون بدنه و شش فروند در زیر بالها، قادر به حمل بمب های معمولی درون بدنه
مجهز به سیستم های مفصل جنگ الکترونیکی
خدمه شامل شش نفر( خلبان، کمک خلبان، ناوبر، ناوبر رادار، متخصص تسلیحات، متخصص جنگ الکترونیک)
میگ 25 
