برترین دیالوگ های گرگ و میشبه نام ایزد یکتای آسمان ها و زمین
هواپیمای جنگنده ی
اف- 104 f- 104
شهرت : star fighter
سازنده : لاکهید مارتین (ایالات متحده آمریکا)
در اوایل دهه 1950 به دلیل ضعف مانور هواپیما های آمریکایی در مقابل رقبای روسی در جنگ کره، نیروی هوایی ایالات متحده مصمم شد که جنگنده ی جدید بسیار مانور پذیری را آماده کند. پیشتر، لاکهید مارتین مستقلا و با مدیریت کلارنس کلی جانسون ، طرحی با ویژگی هایی بی رقیب را بررسی کرده بود : بدنه ای باریک و بالهایی بسیار کوچک که مانور پذیری بسیار بالایی داشت.( بعدها به دلیل همین ویژگی ها آنرا موشک حامل انسان خواندند.)
این طرح مورد توجه نیروی هوایی قرار گرفت، و در 12 مارس 1953 قرارداد ساخت دو فروند پیش نمونه ، به نام ایکس . اف – 104 منعقد شد. لاکهید قبل از ساختن پیش نمونه، مدلی با مقیاس کوچک ساخت که در پرواز های آزمایشی به دو برابر سرعت صوت رسید. با موفقیت این هوایمای کوچک شده، کار ساخت پیش نمونه های واقعی به طور کاملا محرمانه آغاز شد، سرانجام در چهارم مارس 1954 با موفقیت به پرواز درآمد.
بالهای استار فایتر بدون پسگرایی بود، و در فاصله ی نسبتا دوری در عقب بدنه ی کشیده و قلمی اش قرار داشت. به دلیل ضخامت بسیار کم بالها در محل اتصال به بدنه، ذخیره ی سوخت در بالها میسر نبود؛ به ناچار همه ی سوخت درون بدنه حمل می شد. استفاده از دم T شکل در استار فایتر باعث شد که برای کاهش وزن، از صندلیهای پرتاب شونده به سمت پایین استفاده شود؛ این موضوع بعدها مشکلاتی به بار آورد.
با وجود بروز قابلیت های نهفته ی استار فایتر در پرواز های آزمایشی، عیوب نهفته ی آن هم آشکار شد؛ چهار فروند از این هواپیما ها به دلیل نشت سوخت به قسمت های مختلف موتور ، یکی پس از دیگری سقوط کردند. با تعویض موتور و اجرای اصلاحاتی، اف- 104 . ای به تولید انبوه رسید و در اختیار نیروی هوایی قرار گرفت.
اما خلبانان با این هواپیما دچار مشکل می شدند. وقتی که هواپیما در سرعت های کم در حین فرود، دچار مشکل می شدند، خلبان ها دچار مشکلات کنترلی می شدند و برای خروج از صندلی های پرتاب شونده استفاده می کردند که پرتاب رو به پایین آنها، همینجا مسئله ساز شد.
البته پرواز استار فایتر ها ادامه یافت و کسب رکورد های جهانی مبین کارایی آنها بود. با این حال موفقیت اف – 104 مورد تردید قرار گرفت و نیروی هوایی تعدادی از آنها را به کشور هایی مثل تایوان ، اردن و پاکستان فروخت.
پس از تولید محدود مدل های بی و سی، تولید این هواپیما برای نیروی هوایی پایان یافت.
در اواخر دهه ی 1950 لاکهید هم با پایان سریع دوره ی استار فایتر، با انبوه مشکلات مالی روبه رو بود، پس شروع به تبلیغات وسیع برای یافتن بازار فروش کرد. اتفاقا آلمان غربی به دنبال جنگنده هایی برای بازسازی نیروی هوایی بود. بنابراین لاکهید هم اف – 104 جی را معرفی کرد که تغییرات بیشتری داشت: استفاده از ارابه ی فرود مستحکم تر، چرخ های بزرگتر، موتور قوی تر، سیستم راداری جدید و از همه مهمتر استفاده از صندلیهای پرتاب شونده به سمت بالا و همچنین امکان استفاده از تسلیحات اتمی هم اضافه شده بود.
با این تغییرات هرچند استار فایتر سنگینتر شده بود اما قابلیت هایی افزونتر داشت. سرانجام آلمان غربی سابق به خرید اف – 104 جی رضایت داد و علاوه بر عقد قرارداد خرید استار فایتر در 1959 ، کارخانه های آلمانی مسراشمیت و هینکل هم برای تولید استار فایتر داخلی اتحادیه ای تأسیس کردند.
پس از آلمان، کانادا، ژاپن ، بلژیک و ایتالیا هم قرارداد هایی برای خرید و تولید داخلی اف – 104 امضا کردند. سرانجام با تحویل 205 فروند استار فایتر به ایتالیا، تولید این هواپیما هم پایان یافت.
پرواز با استار فایتر به مهارت و ظرافت زیادی نیاز داشت و خلبانان کم تجربه ی آلمانی با آن دچار سوانح متعددی شدند به طوری که طی 7 سال 91 فروند از آن سقوط کرد. مردم به استار فایتر لقب « تابوت پرنده » و « بیوه ساز » داده بودند و برای همین هم بحث های شدید زیادی بر سر خرید آنها در آلمان غربی سابق در گرفت.
میگ 25 
