زیر دریایی پرنده

به نام ایزد یکتا

« این مطلب مربوط به فروردین 1389 است و از ماه نامه ی نوآور نوشته شده»

زیر دریایی پرنده ی

Super Falcon

 دت های طولانی است که بشر با استفاده از انواع زیر دریایی های قابل کنترل از راه دور، به اکتشافات پرداخته ولی « گراهام هاوکس« ، تصمیم گرفته وضعیت را تغییر داده و با استفاده از زیر دریایی که می تواند پرواز کند، نسبت به کشف بقیه ی اقیانوس ها اقدام نماید.

نام زیر دریایی پرنده سوپر فالکون است که شباهت زیادی به جنگنده ی فانتوم F-4 دارد و اصول طراحی هر دو سفینه یکسان است. این زیردریایی  دارای بدنه ی دراز و کشیده با دماغه ای نازک بوده و در قسمت عقب آن استابلیایزر های افقی قرار دارند و همین طور دو سکان بزرگ در قسمت دم و دو کابین برای خلبان ان که از سایبان و خیمه ی اکریلیکی ساخته شده اند.

از دیگر ویژگی های آن این است که دارای بالهای معکوس بوده که باعث می گردد خیلی سریع به اعماق دریا برود که اصطلاحاً به آن پرواز داخل آب می گویند. درجایی که در زیردریایی های معمولی از وزنه ی متعادل ( که معمولاً فلزی است و در کف آن نصب می کنند.) استفاده می کنند، در سوپر فالکون از سرعت حرکت رو به جلو در هنگام پایین رفتن به اعماق و اختلاف فشاری که بین قسمت های بالا و پایین بالها به وجود می آید، تعادل ایجاد می شود و به همین دلیل شناور بودن آن آسانتر صورت می گیرد که به نحو چشمگیری ایمنی آن زیاد است، چون حتی در اثر از کار افتادن موتورها، این سفینه می تواند به طور خودکار به سطح آب بیاید.

تأثیری که « گراهام هاوکس » ( طراح این زیردریایی ) در زمینه ی کشف اقیانوس ها دارد همان نقشی است که

« برت روتان » در زمینه ی پرواز با هواپیماهای شخصی به فضا داشته، یک مبتکر خستگی نا پذیر که توانست به بسیاری از سوالات پاسخ دهد. « گراهام هاوکس » کار خود را در سال های دهه ی 1960 به عنوان یک مهندس غیر نظامی اقیانوس ها آغاز نمود و جزء پرسنل غیر نظامی نیروهای ویژه در انگلستان به کار گمارده شد و وظیفه او انجام تحقیق روی وسایل نقلیه ی زیر آبی بود.

بعد از به آب انداخته شدن اولین زیردریایی به نام دیپ روور، وی احساسی از سرزنش کردن خود داشت چون فکر می کرد می تواند کاری به مراتب بهتر انجام دهد. او اعتقاد داشت که در طول قرن گذشته پیشرفتی که در امر هواپیما و فضانوردی به وقوع پیوسته بسیار چشمگیر بوده و سالهاست هواپیماهایی ساخته شده اند که سرعت پرواز آنها بیش از سرعت صوت بوده ولی میزان پیشرفت در زیردریایی ها بسیار کند و آهسته بوده به طوری که در مقام مقایسه سرعت حرکت آنها مانند بالن هایی که در هوا به پرواز در می آیند و سرعت حرکت آنها در اقیانوس ها با سرعت ستاره دریایی تقریبا برابری می کند.

وی تمایل زیادی به کشف مفهوم جدیدی از حرکت زیردریایی ها داشت و برای تحقق آن می بایست اقدام به ایجاد زیردریایی می کرد که بتواند دسترسی بی سابقه ای را برای هر فرد اعم از توریست و حقوقدان گرفته تا زیست شناسان دریایی به وجود آورد.

از آنجایی که او فهمیده بود رفتن به اعماق اقیانوس نیازمند استفاده از بال بوده لذا اقدام به تأسیس شرکت هاوک اوشن تکنولوژی کرد و فعالیت آن به صورت سری بوده و اختصاص به ساخت گروهی از زیردریایی های مجهز به بال داشت. طرح های اولیه در بخش تحقیقاتی این شرکت شکل گرفتند که محل آن در شهر ریموند کالیفرنیا بود.

سوپر فالکون که چهارمین مدل از سریال زیردریایی های بال دار بود، ریشه در یکی از جاه طلبانه ترین مأموریت های اکتشاف دریایی تاریخ مدرن داشت. در سال 2005 هاوکس با کمک یک ماجراجو به نام « استیو فاست » در صدد بر آمدند زیردریایی بسازند که بتوانند به عمیق ترین نقطه ی اقیانوس سفر کند، آن هم در نقطه ای از اقیانوس آرام به نام چلنجر که فاصله ی آن تا سطح اقیانوس 36201 پا است.

« فاست » موافقت نمود تأمین مالی پروژه ساخت را به عهده گیرد و نام آن را «دیپ فلایت چلنجر» گذاشتند و قرار بر آن بود که یک رکورد جهانی برای سفر انفرادی به اعماق دریاها به وسیله ی آن به ثبت برسانند. اما دو سال بعد از آغاز کار روی پروژه ی وی در حالی که با هواپیمای تک موتوره ی خود از روی صحرای نوادا پرواز می کرد سقوط نمود و کشته شد.

البته تکنولوژی برای چلنجر هنوز متعلق به شرکت « هاوک اوشن تکنولوژی» است. « هاوک » از این موقعیت استفاده کرد و از این تکنولوژی دوبار دیگر استفاده نمود است. او در میانه ی کار ساخت سوپر فالکون خود بود زمانی که « تام پرکینز » که یک سرمایه دار بود قرار دادی با او برای ساخت یک زیردریایی منقعد نمود که بتواند از داخل قایق تفریحی خود که یکی از بزرگترین قایق های بادبانی جهان است به کنترل بپردازد.

یک فروند سوپر فالکون در تاریخ نوامبر سال 2008 به آقای « پرکینز » تحویل داده شد و فروند دیگر را آقای       « هاوکس » بعد از تکمیل نگه داشت. این سوپر فالکون توانست به عمق 1000 فوتی دریا سفر کند ولی قرار است با انجام تغییراتی روی آن به عمق های بیشتری نیز برود.

داخل سوپر فالکون تنگ ولی راحتی آن قابل قبول است. نحوه ی استقرار خلبان داخل آن به صورت خوابیده بوده به طوری که در بین پاهای او مخزن دی اکسید کربن و در قسمت شانه سمت راست خلبان، سیستم کنترل اکسیژن نصب شده که باعث می گردد هوای فشرده داخل کابین قابل تنفس شود.

برای هردو خلبان یک مجموعه ی کامل از کنترل ها در نظر گرفته شده که اهرم گاز در سمت چپ و در سمت راست یک جوی استیک بوده که حرکات مختلف را می توان از طریق آن کنترل کرد، اما کنترل های اصلی در کابین جلویی قرار دارند.

در هنگام پایین رفتن داخل آب همه چیز کاملاً آرام به نظر می رسد و بعضاً این تصور پیش می آید که زیردریایی بدون حرکت به حالت شناور درآمده است. « هاوکس » به همراه خود ( که نویسنده ی مقاله بود ) یاد داد چگونه صفحه نمایشگر بالا ی سر خود را مطالعه کند یعنی صفحه نمایشگری که به صورت افقی بوده و شبیه به نمایشگر های هواپیماست و سپس کنترل سفینه را به وی سپرد.

هدایت و خلبانی این زیردریایی آن هم با جوی استیک بی شباهت به بازی های ویدئویی نبود. سپس خود هاوکس هدایت را بر عهده گرفت و زیردریایی با سرعت زیادی شروع به پایین رفتن نمود به طوری که آب اطراف، به سرعت از آبی به سبز تیره تبدیل شده و در عمق 50 فوتی به رنگ قهوه ای درآمد.

سوپر فالکون دارای شعاع حرکتی معادل 29 مایل یا چیزی حدود 45 کیلومتر بوده و قادر است بعد از شارژ باتری هایش 5 ساعت در آب غوطه ور باقی بماند. حداکثر سرعت آن 19 کیلومتر در ساعت است که رقم بسیار خوبی برای یک زیردریایی است.

توانایی سوپر فالکون به حرکت، شبیه حیوانات دریایی مانند دلفین آن را تبدیل به وسیله ی ارزشمندی کرده؛ چون هم از جنبه های اکوتوریستی مهم است و هم از نظر امور تحقیقاتی، زیرا تاکنون زیردریایی که بتواند به این سرعت حرکت کند ساخته است. یکی از برنامه هایی که برای این زیردریایی به خاطر سرعت زیاد آن تدارک دیده شده، ردگیری کوسه های سفید بوده و کمک به درک چگونگی حمله کوسه ها و آمادگی آنها قبل از حمله ضمن آنکه سایر عادات این حیوانات که تا کنون ناشناخته باقی مانده مشخص شود.

نزدیک کردن سوپر فالکون به حیوانات دریایی چیزی فراتر از موضوع سرعت آن بوده چون « هاوکس » تلاش زیادی نموده که میدان الکتریکی اطراف زیردریایی را به حداقل کاهش دهد چون کوسه ها دارای حسگر های الکتریکی خاصی هستند که حتی کوچکترین اغتشاشات الکتریکی را حس می کنند. از اقدامات دیگری که « هاوکس » انجام داده به حداقل رساندن صدای تولیدی این زیردریایی بوده و همین طور میزان نور دهی آنرا نیز کاهش داده و چراغ های اصلی و پرنور آن فقط در مواقع خاصی روشن شده چون اصولاً چراغ های پر قدرت باعث وحشت جانوران آبزی می شود.

تیم طراح و سازنده این زیردریایی امیدوار است با افزودن یک سری تکنولوژی های پیشرفته قابلیت های آنرا افزایش دهد. که از جمله آنها می توان به یک سیستم صوتی اشاره داشت که وجود موانع را با ارسال پیام های صوتی تشخیص می دهد، هیدروفن ها یا وسایل شنوایی زیرآبی برای شنیدن صدای حیوانات و همن طور کشتی ها و قایق ها قبل از به روی آب آمدن و بالاخره دوربین هایی که با نور پایین قابلیت کار دارند.

در حال حاضر بالهای سوپر فالکون مجهز به لیزر هایی هستند که وجود موانع بر سر راه را از فاصله ی چند صد پایی تشخیص داده و خلبان را از وجود آنها مطلع می کند. زیردریایی های آینده مجهز به موتورهای بیشتری برای شناور شدن خواهند بود و همین طور بازو های روباتیک که بتوانند به وسیله ی آنها اقدام به نمونه برداری علمی بنمایند.

حرکت این زیردریایی توسط 24 باتری لیتیوم- فسفات با توان تولیدی هر یک 4 ولت که نیروی مورد نیاز موتور الکتریکی 7 اسب بخاری آن را تأمین می کنند ایجاد می شود. نیروی این موتور به یک ملخ 24 اینچی که قادر به ایجاد 508 پاوند نیروی کشش است انتقال پیدا می کند.